Για το 2022 το Φεστιβάλ ενεργοποίησε έναν ακόμη εμβληματικό χώρο: τον πρώην Σιδηροδρομικό Σταθμό Αιγίου. Μεταφορά προϊόντων, ανθρώπων, πολιτισμικών χαρακτηριστικών. Κεντρική ιδέα για φέτος αποτέλεσε ο εντοπισμός του ορίου και του μεταιχμιακού χαρακτήρα σε δύο περιόδους του τέλους του 19ου αιώνα στην Ελλάδα: την σταφιδική κρίση και τον ερχομό του σιδηρόδρομου. Ο σιδηρόδρομος στην Ελλάδα το 1882 αποτέλεσε ένα πολιτικό όραμα του Χαριλάου Τρικούπη. Η Πελοπόννησος υπήρξε ένα βασικό κομμάτι του σιδηροδρομικού σχεδιασμού από την Κόρινθο έως την Καλαμάτα. Κατά τον 19ο αιώνα, την περίοδο ακμής της, το παραλιακό μέτωπο γεμίζει με σταφιδαποθήκες για την επεξεργασία του προϊόντος και την αποστολή στα λιμάνια της Ευρώπης. Με την έλευση της σταφιδικής κρίσης το σιδηροδρομικό δίκτυο μεταφέρει τους αγρότες από την Δυτική Πελοπόννησο στην Αθήνα για τα πρώτα αγροτικά συλλαλητήρια. Στις αρχές του 20ού αιώνα, οι ίδιες σταφιδαποθήκες φιλοξενούν πρόσφυγες που έφτασαν στο Αίγιο έπειτα από την ανταλλαγή πληθυσμών ως αποτέλεσμα της μικρασιατικής καταστροφής του 1922 ενώ τις ίδιες δεκαετίες, το τρένο αποτελεί κομβικό μέσο για την μεταφορά εργατικού δυναμικού από και προς την Χαρτοποιία και άλλα σημεία ανάπτυξης.
