Η δουλειά του Κώστα Παππά έχει ως βασικό άξονα την έννοια της αναμονής, σε μια προσπάθεια ερμηνείας της εγκατάλειψης όπως αυτή παρατηρείται στη σύγχρονη κοινωνία. Δημιουργώντας σχέδια με κάρβουνο και κατασκευές όπου το φως κυριαρχεί, περιγράφονται δυστοπικά τοπία ενός δυνητικού μέλλοντος και εγκαταλελειμμένα πλάνα κτιρίων και πόλεων.
Στο έργο In the middle of the way οι κατασκευές παρότι έχουν την δυνατότητα κίνησης, μεταφοράς και αποθήκευσης, βρίσκονται σε μια συνθήκη αναμονής ή παύσης δημιουργώντας έναν βουβό διάλογο μεταξύ τους. Τα ίδια τα κελύφη τους αποτελούν αποθήκες ενέργειας και φωτισμού ενώ λειτουργούν ως δεσμώτες και δεσμοφύλακες ενός απροσδιόριστου καθήκοντος, σε μια σταθερή δέσμευση με την εργασία, την κόπωση και την διαρκή προσπάθεια επίδοσης.
Μέσα από ανεπαίσθητες χειρονομίες και φωτεινές εντάσεις οι κατασκευές μοιάζουν να παρατηρούν, να υπενθυμίζουν, να περιμένουν μια εντολή ή να την έχουν ήδη εκτελέσει. Έτοιμες να αποδεχτούν διαφορετικούς ρόλους ή καθήκοντα, αφουγκράζονται έναν ενδιάμεσο χώρο μεταξύ μιας άχρονης παύσης και ενός διαρκώς επιταχυνόμενου παρόντος. Στη σύγχρονη κοινωνία της επίδοσης, όπου η αδράνεια και η παύση δεν είναι αποδεκτή, το έργο μοιάζει να υπενθυμίζει τη φράση του Νότιου Κορεάτη φιλόσοφου Byung-Chul Han, στο βιβλίο του Η κοινωνία της κόπωσης : «Σήμερα ζούμε σ’ ένα κόσμο που είναι πολύ φτωχός σε διαλείμματα, φτωχός σε μεσοδιαστήματα και σε ενδιάμεσους χρόνους».
