Στην αισθητική φιλοσοφία η ανοίκεια κοιλάδα αποτελεί την υποθετική σχέση μεταξύ του βαθμού ομοιότητας ενός αντικειμένου με έναν άνθρωπο και τη συναισθηματική ανταπόκριση σε ένα τέτοιο αντικείμενο. Η κοιλάδα είναι το σημείο στο οποίο κανείς βιώνει αισθήματα παραδoξότητας και ανησυχίας όταν βρίσκεται πρόσωπο με πρόσωπο με ένα ον το οποίο μοιάζει εκπληκτικά, χωρίς όμως να είναι, ανθρώπινο.
Ο καλλιτέχνης Λουκάς Μεσσηνέζης επικαλείται ακουστικά ομοιώματα από τον κόσμο της μαγείας, τα οποία αποκρύπτουν την απουσία μιας βαθιάς πραγματικότητας. Ο γλύπτης Γιάννης Μπρούζος χρησιμοποιεί μεταλλικές προσομοιώσεις από τον κόσμο του κακού, οι οποίες αποκρύπτουν και μετουσιώνουν μια βαθιά πραγματικότητα. Οι δύο καλλιτέχνες μαζί στο έργο τους Λουλούδια της ανοίκειας κοιλάδας φέρνουν μια τέτοια κοιλάδα στο χώρο της πραγματικότητας, δημιουργώντας μια φυσική μεταφορά ενός τόπου όπου ο διαχωρισμός μεταξύ ψεύτικου και πραγματικού είναι αδύνατος. Μέσα στην κοιλάδα οι ρόλοι αντιστρέφονται και ο θεατής εισέρχεται στο ανατριχιαστικό όνειρο της παρέλασης των προσομοιώσεων.
Τα μεταλλικά γλυπτά λουλούδια δημιουργούν ένα τεχνητό καταφύγιο δίχως πρωτότυπο, μέσω μιας ηχητικής διαδικασίας η οποία ωθεί τους επισκέπτες να περπατήσουν σε ένα περιβάλλον όπου το τεχνητό είναι πραγματικό και το πραγματικό αναδεικνύεται ως ανοίκειο.
