Κείμενο κατολόγου από την Τζάνις Τζάφρις

Κείμενο

“Δεν είμαι διασκορπισμένος αλλά απόλυτα συγκεντρωμένος εκεί που βρίσκομαι, σ’ αυτό το σημείο το οποίο είναι η θέση μου και στο οποίο ο κόσμος, λόγω του συνδέσμου αυτού, εντοπίζεται…” Μορίς Μπλανσό

Η έκθεση, η οποία διοργανώθηκε με πρωτοβουλία της Νάνσυ Χαριτωνίδου, λαμβάνει χώρα σε συγκεκριμένη τοποθεσία, σε μια παλιά σταφιδαποθήκη στην παραθαλάσσια ζώνη του Αιγίου. Σκοπός της έκθεσης είναι να δημιουργήσει έναν κήπο ως χώρο συνεργασίας, επικοινωνίας και ανταλλαγής γνώσεων. Μια ομάδα διεθνών καλλιτεχνών χρησιμοποιεί ως έναυσμα τη μεταφορική έννοια του Κήπου και εμπνέεται από τον τίτλο του ποιήματος «Στον κήπο μου έλα» της Αμερικανής ποιήτριας, Έμιλι Ντίκινσον.
Η ενασχόληση με την έννοια του τόπου σήμερα συνδέεται εν μέρει με την ευρύτερη συζήτηση για ζητήματα ‘κέντρου’, ‘περιφέρειας’ και ‘διαφορετικότητας’. Ο τόπος εδώ, στα άκρα της Δυτικής Ελλάδας, μεταμορφώνεται σε ένα συνάθροισμα αισθητικών δυνατοτήτων, οι οποίες βασίζονται στην επιθυμία να δημιουργηθεί ένα φυσικό θεμέλιο, ένας κήπος μεταξύ πόλεων όπως το Αίγιο, η Πάτρα, η Ζάκυνθος κι η Καλαμάτα. Αυτές οι πόλεις τον 19ο αιώνα εξήγαν τον καρπό της μαύρης σταφίδας, φορτωμένο στα πρώτα καράβια της σεζόν, τα ονομαστά και διάσημα «Πριμαρόλια» του ομώνυμου φεστιβάλ. Κιβώτια και κουτιά για κάθε είδους μεταφορές είναι πανταχού παρόντα, καθώς ταξιδεύουν σε δρόμους, σιδηροδρόμους, σε λιμάνια και στην ανοιχτή θάλασσα. Παρ’ όλα αυτά, σπάνια σκεφτόμαστε το περιεχόμενό τους ή τα δίκτυα πληροφοριών που επιτρέπουν σ’ αυτά τα αντικείμενα και στο φορτίο τους να μετακινούνται. Κατά τον 19ο αιώνα, η μαύρη σταφίδα, ένα από τα βασικά εξαγώγιμα προϊόντα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, ταξίδεψε σε πολλά ευρωπαϊκά λιμάνια.
Αυτή η γεωγραφία των υλικών συνδυάζεται με φαντασιακές προβολές που εδράζονται στην ανθρώπινη ικανότητα να ανασχεδιάζει και να μεταμορφώνει την κάθε μέρα μέσα από υποβλητικές πράξεις και εμβριθείς συζητήσεις. Τα έργα τέχνης που προκύπτουν αποτελούν συμβολικές συνθέσεις που μας επιστρέφουν μια επαυξημένη αίσθηση βιωμένης εμπειρίας. Πέρα απ’ αυτό όμως, συναντούμε πρακτικές και διαδικασίες σε έναν μεταφυσικό κήπο τον οποίο κάποιοι άλλοι, που θα συνεχίσουν να ζουν μετά από εμάς, αγαπούν και φροντίζουν. Η αποκάλυψη και εξερεύνηση αυτών των προσωπικών και εύθραυστων συνδέσμων, των ιστοριών και των ζωών, συνδυάζει το περπάτημα, την κηπουρική και την αφήγηση δημιουργώντας νέες γέφυρες με τον ευρύτερο κόσμο.